سۇن جۇنفي
ماڭايىمىزداعى كوپتەگەن ادام بۇل كۇندەرى «قاربالاستار» قاتارىنا ەنىپ بارادى. ولاردىڭ قاربالاستىعىنا قاراپ، ولاردى ءبىر توپ «كولەڭكەگە» نەمەسە ءبىر توپ تۇسىنىكسىز «تاڭبالارعا» ۇقساتاسىز. ولار دا وسىنداي قاربالاس كۇيدى ۇناتاتىنداي. وسىلاي بولعاندا، باسقالار ولارعا باعىنىشتى بولىپ، وزدەرىنىڭ تىرشىلىك ەتۋ ورايىنىڭ مول ەكەنىن ايگىلەپ تۇرعانداي.
لاۋشىنىڭ اناليز ادىسىنە ساي، بۇل توپتاعى ادامداردىڭ كەيبىرەۋى «ناعىز قاربالاستار»، ال كەيبىرەۋى «ەسەرلەر». الدىڭعىسى «قاربالاس بولعان سايىن، كوڭىلدى جۇرەتىندەر»، ولار دەمالىس پەن پايدا - زياندى، اقشانى ەسكەرمەيدى، قايتا ولاردا «ۇلى جوسپار مەن مادەنيەت» كوزقاراسى كۇشتى بولادى. ال كەيىنگى توپتاعىلار بار جالىنى جۇزىندە بولاتىندار. ەش ەركىندىگى جوق، قۇلتەمىرشە قىزمەت ەتەتىن، جانى مۇجىلعان بۇنداي ادامدار باسقالاردىڭ دا جانىن الاتىن جارعانات تىرلىك ەتەتىندەر. لاۋشى بۇلاردى «تىرلىگىنەن ەش ءمان بولمايتىن، مادەنيەتتەن اۋىز اشۋعا كەلمەيتىن، قايتا مادەنيەتتى ەتەكتەن تارتاتىندار» دەپ قارايدى.
ادەبيەتكە اجەپتاۋىر اۋەس ءبىر دوسىم بولۋشى ەدى. قازىر ونىڭ قاربالاستىقتان كىتاپتىڭ بەتىن اشۋعا مۇرساسى جوق. مەن ونى وسى قاربالاستىقتان بىرەر اۋرۋعا تاپ بولا ما دەپ الاڭدايمىن. ول ماعان قازىر كەيبىر جۇمىستاردى ىستەگىسى كەلمەسە دە ىستەمەۋگە شاراسىز ەكەنىن، ءتىپتى، كەيدە ۇيقى ءدارىسىنىڭ كومەگىمەن ۇيقتايتىنىن ايتىپ تەلەفوندا مۇڭىن شاققان - دى. سول ءۇشىن دە ونى شاقىرىپ، ءسال بولسا دا كوڭىلىن اۋلايىن دەگەن ۇسىنىستارىم ءار جولى ونىڭ ءبىتىپ تاۋسىلماس شارۋاسىمەن اياقسىز قالىپ جاتتى.
مەنىڭ تاعى ءبىرتالاي جاس دوستارىم بار، قاربالاستىقتان ماحابباتتاسۋعا دا ۋاقىتى شىقپايدى. كەيدە ۋاقىتى بولسا دا ابدەن تيتىقتاعان دەنەسى ماحابباتتى اڭساعان جاس جۇرەگىن جاۋراتىپ قويعانداي. جاستىعىنان جۇعىن قالماعان.
قاربالاستىقتان ماحابباتتاسۋعا قولى تيمەيتىن ادام تۇرمىستىڭ اسىلگى ءمانىنىڭ نە ەكەنىن سەزە مە دەشى؟ سوندا ونىڭ تۇرمىس ورەسى قانشالىق جوعارى بولماق؟
سوڭعى جىلدارى ءبىزدىڭ قادامىمىز، راسىندا، تەزدەدى، تەزدىگىنەن ۇجدانىمىزدى ۇمىت قالدىردىق، ومىردەگى رۋحاني ءبىلىمدەرىمىز بەن باستان كەشكەن تاماشا ەستەمەلەردى دە جوعالتتىق. بىرىمىزدەن - ءبىرىمىز وتكەن الاڭعاسار، مازاسىز بولدىق، داعداردىق جانە اسىعىس كۇي كەشتىك. ءدال وسى كەزدە ەشكىم بىزدەن باقىتتىسىڭ با؟ دەپ سۇرامادى. ءتىپتى، ءوزىمىز دە باسىمىزدى كوتەرىپ، بۇل جايلى ءۇن قاتپادىق. بەينە قازىرگى كەزدە ادامداردىڭ دايىن تاعامداردىڭ اقاۋسىزدىققا ۇيلەسپەيتىنىن بىلە تۇرىپ تۇتىناتىنى سەكىلدى. نە ءۇشىن؟ ويتكەنى ءبىزدىڭ تاماق ىستەۋگە ءارى سول بارىستان ءلاززات الۋعا مۇرسامىز جوق. تۇرمىستىڭ اسىلگى ءمانى ونىمدىلىك پەن قارقىننىڭ قالقاسىندا قالدى. ناتيجەدە «كەشىكتىرمەيمىز»، «باياۋلاتپايمىز» دەپ ءجۇرىپ، ۇقساماعان تۇرعىدا تۇرمىستاعى قانشالاعان قاراپايىم قاعيدالاردان قۇر قالدىق، ءومىردى ءۇمىتسىز قالدىردىق، جان دۇنيەمىزدەن تىنىشتىق كەتتى، ونىمەن قويماي، كۇدىك - كۇمانعا جۇكتى بولدىق، جانىمىز ارقالاعان جۇك كۇن سايىن اۋىرلادى. مۇنىڭ ءبارىن قاربالاستىقتا ءجۇرىپ ەڭ ماڭىزدى نارسەمىزدى ەسكەرۋسىز قالدىرعانىمىز ەسىمىزگە تۇسكەن ساتتە، قىزمەت پەن اتاق - ابىرويدىڭ قۇلى بولعانىمىزدا بارىپ بىلدىك. لاۋشىنىڭ سوزىمەن ايتقاندا، قاربالاستىق تەگىننەن بار سەزىمگە، سەنىمگە تولى جۇرەگىمىزدى تۇنشىقتىردى.
اۋدارعان: ماحاببات قۇدايبەرگەن قىزى
